Vorige week:

‘Hé, wat leuk! Ik hoor dat je een boek gaat schrijven.’ Enthousiast word ik door een opa bij school aangesproken. Ik kijk hem wat verbaasd aan en vraag lachend: ‘Hoe weet jij dat?’ ‘Ja, van je man. Die vertelde het.’ Enigszins in verlegenheid gebracht vertel ik over mijn droom. Dat ik weet dat schrijven een deel van Gods plan met mijn leven is, dat ik geloof dat ieder mens een verhaal heeft en dat ik graag die verhalen zou willen delen. Maar dat ik het advies heb gekregen ‘wil je het verhaal van de ander vertellen, dan zul je eerst je eigen verhaal moeten vertellen’…

Ik ben trots. Trots dat ik deze kans krijg. De kans op een eigen boek. En terwijl ik dit opschrijf, voelt het wat ongemakkelijk. Te zeggen dat ik trots ben, lijkt bijna hoogmoedig. ‘Je mag hierin best wat minder bescheiden zijn en daarom deel ik het maar omdat ik weet dat je het anders niet doet’. De reactie van manlief nog niet zo lang geleden op mijn vraag waarom hij nu moest vertellen dat ik een boek ga schrijven. Met hier en daar een duwtje in de rug van Jan Kees of de kinderen mag ik leren delen, óók of misschien juist de dingen die me trots maken. En of ik beroemd word? De tijd zal het leren…

‘Kom en hoor wat ik wil vertellen, ieder die ontzag heeft voor God, hoor wat Hij voor mij heeft gedaan’
Psalm 66:16